1η Δεκεμβρίου με μελωδικό ταξίδι των Calexico...

 Μαγικά αρχίζει ο Δεκέμβριος κόντρα στην μαυρίλα των μνημονίων...
Fuzz Club - Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Πειραιώς και Χαμοστέρνας - 21:00

To όνομα Calexico, που μοιράζονται μία πόλη στις HΠΑ και το ιδιαίτερα αγαπημένο συγκρότημα, προέρχεται από μία σύντμηση των λέξεων California και Mexico. Και τι πιο ταιριαστό για έναν ήχο που έρχεται από τα βάθη της αμερικάνικης ερήμου, εκεί που συναντάται η Άγρια Δύση με την Λατινική Αμερική.

Calexico "Alone Again Or" on Fox Rox,  8-5-04

Αυτή τη σύντμηση εκφράζουν και οι Αμερικάνοι τροβαδούροι με το να συνδυάζουν τις country κιθάρες με τα mariachi πνευστά, δημιουργώντας μαγευτικά ηχοτοπία που μας έχουν συναρπάσει όλους. Από τον δυναμισμό και την κόψη-του-ξυραφιού αίσθηση που μας αφήνει το "Crystal Frontier" - καθώς περιγράφει τη ζωή στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού, μέσα από το ανεμοδαρμένο νεκροταφείο αεροπλάνων όπου διαδραματίζεται το "Two Silver Trees" και φτάνοντας μέχρι τον ταραχώδη μελωδισμό του "Maybe On Monday", η μουσική των Calexico μόνο συναισθήματα και εικόνες μπορεί να δημιουργήσει στον ακροατή.

Και τώρα οι John Convertino και Joey Burns μαζί με την παρέα τους, επιστρέφουν στην Ελλάδα για δύο εμφανίσεις εξωτικής ηχητικής ομορφιάς. Την τελευταία φορά οι «κάρτες επιβίβασης» για την «πτήση» των Calexico σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα είχαν γίνει ανάρπαστες. Αυτή τη φορά αναμένουμε το ίδιο αδιαχώρητο, γι' αυτό «κλείστε θέση» σύντομα στο μελωδικό ταξίδι των Calexico!


Τιμή εισιτηρίων για Αθήνα: 26 ευρώ προπώληση / 30 ευρώ ταμείο.

Ώρα έναρξης: 21:00

ΠΗΓΗ: Rocking.gr

Eddie Taylor Jr & Steve Guyger Band... time to blues!!!

Από 29/11 έως και 2/12 - Half Note Jazz Club

Δύο κορυφαίοι της Chicago blues σκηνής

Μια εξαιρετική μουσική συνεύρεση από την καρδιά της μουσικής του Chicago θα φιλοξενηθεί στη σκηνή του Half Note! 

 Από την μία, ο μοναδικός κιθαρίστας Eddie Taylor Jr., γιος του «ημίθεου» του blues Eddie Taylor, που αυτή την στιγμή είναι από τους σπουδαιότερους σύγχρονους εκπροσώπους της σκηνής αυτής και ίσως ο μόνος από την νέα σχετικά γενιά κιθαριστών, που παίζουν το blues με τον παραδοσιακό ήχο του Chicago, όπως δηλ. και ο τρόπος που έπαιζε ο πατέρας του στη μπάντα του Jimmy Reed.

Από την άλλη, μία θρυλική μορφή του blues, ο master της φισαρμόνικας Steve Guyger, χρόνια πολλά συνεργάτης του Buddy Guy και του James Cotton.

Αν και γεννημένος στη Philadelphia και αφού θήτευσε πλάϊ στους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του blues, η πορεία του το έφερε αναπόφευκτα εκεί που χτυπά πάντα η καρδιά του blues, στο Chicago.

Η τεχνική του κορυφαίου αρμονικίστα είναι παροιμιώδης και τον έφερε στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου και με διάφορες μπάντες όπως του θρυλικού Jimmy Rogers, των Chicago Blues All Stars κ.α

Πλαισιωμένοι από μία εξαιρετική μπάντα οι δύο μεγάλοι bluesmen δίνουν ένα αυθεντικό … «ταχύρυθμο» μάθημα Chicago ήχου. Everyday, everyday …..we’ve got the blues !!

HALF NOTE JAZZ CLUB
Τριβωνιανού 17, Μέτς, Αθήνα

Τηλ. CLUB: +30 210 9213360 (μετά τις 20.00)

Τηλεφωνικό Κέντρο (Κάθε μέρα 11.30-19.30): +30 210 9213310

Χορηγός επικοινωνίας kosmos 93,6

ΠΗΓΗ: |KOSMOS936

Toumani Diabaté Quartet

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου - Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών

Η άρπα του Μαλί και ένα μουσικό DNA με παράδοση 71 γενεών!

Ο μουσικός που ανέδειξε το πολύχορδο κόρα και το έκανε γνωστό διεθνώς.

Ο αγαπημένος αφρικανός μουσικός έρχεται στη Στέγη με το κουαρτέτο του, την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα αφρο-πολυστυλιστικών επιλογών από ολόκληρη τη διαδρομή του.

O Τουμανί Ντιαμπατέ γεννήθηκε το 1965, αλλά ουσιαστικά γεννήθηκε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια… Προέρχεται από κάστα-οικογένεια μουσικών που μετράει 71 γενιές. Έχοντας την τέχνη στα γονίδιά του, άρχισε να παίζει κόρα στα πέντε του χρόνια. Κορυφαίος δεξιοτέχνης αυτού του εικοσιενάχορδου υπήρξε ο πατέρας του Σιντικί (1922-1996), ο αποκαλούμενος «Βασιλιάς της Κόρα», ένας δυτικοαφρικανικός θρύλος. Μεγάλωσε υπό τους ήχους μιας αρχέγονης κληρονομιάς αλλά και με τα ακούσματα της γενιάς του: Χέντριξ, ροκ, σόουλ, τζαζ…

Πρώτο του άλμπουμ με τον Σιντικί (1987) και πρώτος προσωπικός δίσκος την επόμενη χρονιά με τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική αποδοχή. Θα ακολουθήσουν άλλοι 12, δύο Γκράμμυ και αναρίθμητες εμφανίσεις. Είναι ο μουσικός που έκανε το όργανο παγκοσμίως γνωστό καθώς, διαδραστικά λειτουργώντας, συνεργάζεται με καλλιτέχνες φλαμένκο, μπλουζ, αρτ-ροκ, τζαζ, λάτιν, πάντα ανοιχτός και σίγουρος για τις ρίζες του που «…είναι πιο παλιές από τον Μπαχ».

Η ιδέα μιας σολιστικής εξέλιξης του πολυχόρδου ανήκει στον πατέρα του. Πάνω σε αυτό ο Τουμανί Ντιαμπατέ, στα 21 του, ηχογράφησε την κόρα – σόλο Kaira που ακόμη παραμένει δίσκος αναφοράς. Απόηχοι από το θερμό και ιδιωματικό «πατρικό» ύφος ανιχνεύονται στο παίξιμό του, χωρίς ποτέ όμως να έχει υπάρξει μαθητής του. Μόνο ακούγοντας... Έχει συνεργαστεί με φυσιογνωμίες όπως οι Roswell Rudd, Björk, Taj Mahal, Ballake Sissoko, Ali Farka Touré, Matt Groening (ο δημιουργός των Simpsons) κ.ά.

Η προσωπική του μπάντα, Symmetric Orchestra, με ευρωπαϊκά και αφρικανικά όργανα, απαρτίζεται από μουσικούς πολλών εθνοτήτων που αποτελούσαν τη μεσαιωνική αυτοκρατορία Μαντέ και το αρχαίο Μαλί ή «Μαλίνκε», που σημαίνει «ιπποπόταμος».

ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ
Λεωφόρος Συγγρού 107-109

Κεντρική Σκηνή

Ώρα Έναρξης : 20:30

Πληροφορίες παραστάσεων και τηλεφωνική πώληση εισιτηρίων:
Tηλ.: 210 900 5 800 (Δε-Κυρ: 9:00-21:00)

Εισιτήρια : 18 – 25 – 32 € | Μειωμ. 10 - 12 - 15 €

Χορηγός επικοινωνίας kosmos 93,6

ΠΗΓΗ: KOSMOS936

Είναι η ώρα που θα πάρω τα βουνά...?

Εκεί στο βουνό είναι πολύ ωραία. Πίνεις ένα καφεδάκι, κάνεις ένα τσιγαράκι και τα βλέπεις όλα από κάποια απόσταση.
Καλά, είμαι γεμάτος απορίες. «Πώς ζουν άνθρωποι με 450 ευρώ;», «Πώς ζουν οι άνθρωποι χωρίς δουλειά;», «Πώς ζουν άνθρωποι χωρίς ρεύμα στο σπίτι τους;», «Πώς μπορούν και ζουν οι άνθρωποι στον δρόμο;», «Γιατί δεν ξεσηκώνονται όλοι αυτοί;».

Αρθρο από τον Πιτσιρίκο!
Απόλυτα σύμφωνο και επαυξανόμενο!!!

Το τελευταίο διάστημα ανεβαίνω στο βουνό. Έχω πάρει τα βουνά σβάρνα. Προσπαθώ να είμαι όση περισσότερη ώρα γίνεται μακριά από ανθρώπους και θόρυβο. Ακούω τα πουλιά, κοιτάω τη θάλασσα, τα σύννεφα, τον ουρανό, τ’ αστέρια, το φεγγάρι, αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει.


Εκεί στο βουνό είναι πολύ ωραία. Πίνεις ένα καφεδάκι, κάνεις ένα τσιγαράκι και τα βλέπεις όλα από κάποια απόσταση.

Καλά, είμαι γεμάτος απορίες. «Πώς ζουν άνθρωποι με 450 ευρώ;», «Πώς ζουν οι άνθρωποι χωρίς δουλειά;», «Πώς ζουν άνθρωποι χωρίς ρεύμα στο σπίτι τους;», «Πώς μπορούν και ζουν οι άνθρωποι στον δρόμο;», «Γιατί δεν ξεσηκώνονται όλοι αυτοί;».

Και ένα ερώτημα που πολύ με απασχολεί το τελευταίο διάστημα: «Τι με νοιάζει εμένα για όλα αυτά;». Το τι σφαλιάρα έχει φάει αυτό το ερώτημα δεν περιγράφεται. Το έχω ταράξει στις μπουνιές.
Στην τελευταία διαδήλωση είχα πει ότι δεν θα πάω. «Φτάνει πια» είπα, «εγώ το χρέος μου το έκανα. Να πάνε οι άλλοι τώρα».

Είχαμε πάει πάνω σε ένα λόφο και λιαζόμασταν αλλά μετά από λίγη ώρα λέω εγώ «δεν πάμε μια βόλτα;». «Πού να πάμε βόλτα;» «Πάμε έτσι προς το Μοναστηράκι» «Τι να κάνουμε στο Μοναστηράκι;» «Ε, πάμε μια βόλτα στην Ερμού» «Έχει διαδήλωση» «Δεν πάμε λίγο να δούμε τι γίνεται;» «Καλά, δεν είπες ότι δεν θέλεις να πας;» «Ε, πάμε λίγο Σύνταγμα και φεύγουμε». Και πήγαμε Σύνταγμα. Και δεν φύγαμε. Τουλάχιστον δεν φύγαμε πριν φύγουν όλοι.

Στις τελευταίες τρεις διαδηλώσεις, εντελώς συμπτωματικά μου τηλεφώνησε ο ξάδερφός μου. Στο τέλος, απηύδησε: «Έλα, πού είσαι;» «Στη διαδήλωση» «Πάλι στη διαδήλωση;» «Ε ναι μωρέ, να μην έρθω;» «Εσύ δεν χρειάζεται να πηγαίνεις στη διαδήλωση. Αφού γράφεις, συμμετέχεις και είναι σαν να πήγες». Ωραίο αυτό, με βολεύει. Και είναι και αποενοχοποιητικό. Δεν το είχα σκεφτεί.
Τέλος πάντων, εκεί στα βουνά, σκεφτόμουν πως ζούσαμε σαν σκλάβοι από πριν. Δηλαδή, δεν πάμε τώρα να γίνουμε σκλάβοι. Σκλάβοι ήμασταν και πριν. Τώρα πάμε –εκτός από σκλάβοι- να γίνουμε και φτωχοί. Καλά, κάποιοι έχουν γίνει ήδη.

Αν το καλοσκεφτείς, είχαμε όλες τις συνήθειες των σκλάβων. Δηλαδή, τα χρόνια της «ευημερίας» σκλαβωθήκαμε σε τράπεζες, δάνεια, κάρτες κλπ., οπότε ήρθε η χρεοκοπία και μας βρήκε έτοιμους. Ήμασταν έτοιμοι από καιρό.
Δηλαδή, πήγαμε και σκλαβωθήκαμε μόνοι μας. Είναι ωραία φάση η σκλαβιά. Για κάποιους. Την γουστάρουν, ρε παιδί μου.
Στην παρέα μου, είμαι ο πιο τυχερός. Όλα αυτά τα μέτρα των τελευταίων χρόνων δεν με έχουν πετύχει πουθενά. Πουθενά, όμως.

Όλα αυτά τα μέτρα αποδεικνύουν πόσο καλά έκανα τόσα χρόνια που δεν ήθελα καμία ιδιοκτησία. Κάποιοι φίλοι μου έχουν σπίτια και αυτοκίνητα και τώρα δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Φαντάσου να ξυπνάς κάθε πρωί και ο βραχνάς σου να είναι το σπίτι σου. Το δικό σου σπίτι. Που, τελικά, δεν ήταν δικό σου.

Σκέφτομαι όλους αυτούς που, όταν γινόταν συζήτηση για τη δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα, σου έλεγαν με στόμφο πως στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχε δημοκρατία επειδή υπήρχαν δούλοι.
Δηλαδή, αυτοί που το έλεγαν αυτό και χρωστούσαν το σπίτι, το αυτοκίνητο –και ό,τι άλλο υπάρχει-, ενώ, παράλληλα, δεν είχαν ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή τους και ψήφιζαν αναγκαστικά τον πολιτευτή που τους «έχωσε» σε μια δουλίτσα, ήταν ελεύθεροι. Αυτοί δεν ήταν δούλοι. Καλά, παιδιά, περαστικά.

Μα «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε». Εντάξει, σίγουρα είναι ο καπιταλισμός αλλά βλέπω πως τα αποτελέσματα του καπιταλισμού για τους πολίτες είναι κάπως κομμουνιστικά. Και όχι κομμουνιστικά με την έννοια της υπέροχης ιδεολογίας του κομμουνισμού –που δεν την έχουμε δει ακόμα να εφαρμόζεται – αλλά με την έννοια του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Το αστείο είναι γλίτωσαν οι αστοί τα σπίτια τους από τους αδίστακτους κομμουνιστές και θα τους τα πάρουν οι τράπεζες. Καλά να πάθουν. Η ιδιοκτησία είναι κλοπή. Βέβαια, και η κλοπή είναι ιδιοκτησία αλλά, ας μην το τραβήξω τώρα γιατί θα δυσκολευτεί το αναγνωστικό κοινό.

Επίσης, οι αστοί θα ζουν με τα απολύτως απαραίτητα, θα παίρνουν σχεδόν όλοι τον ίδιο χαμηλό μισθό και θα βλέπουν το γιατρό με ραντεβού έξι μήνες μετά. Το θετικό της υπόθεσης είναι πως μπορούμε να πάρουμε όλα τα ανέκδοτα που λέγονταν για τους Σοβιετικούς και να τα χρησιμοποιούμε πια για εμάς.

Ίσως, οδηγηθούμε στον κομμουνισμό και -στη συνέχεια – στην αναρχία, δια της επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού.

Καλά, είσαι σοβαρός; Όχι, αλλά κι όλοι αυτοί που μας τα έχουν κάνει μπαλόνια τόσα χρόνια με τα χρέη, τις δόσεις και τα δάνεια είναι σοβαροί; Εγώ νομίζω πως είναι για πολλές φάπες.
Αλλά οι δούλοι δεν ρίχνουν φάπες. Ή μάλλον, ρίχνουν φάπες στον εαυτό τους.

Αυτά σκέφτομαι εκεί πάνω στο βουνό. Στο βουνό που δεν ανήκει σε κανέναν. Δηλαδή ανήκει σε όλους. Κι επειδή ανήκει σε όλους, δεν πατάει το πόδι του σχεδόν κανείς. Εκτός από τα πουλιά και τα ζώα του δάσους. Που είναι φίλοι μου.

Πηγή www.pitsirikos.net

Tα σταφύλια της οργής... So close...

...We could have saved you, but you cut us down, and soon you will be cut down and there'll be none of us to save you. - Θα μπορούσαμε να σας σώσουμε αλλά μας τσακίσατε και πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει κανείς μας να σας σώσει...

Είναι η ιστορία όχι μόνο της αγροτικής οικογένειας των Joads που χάνει την φάρμα της από τις τράπεζες και αναγκάζεται να μεταναστεύσει στην California για να ζήσει...

Είναι η ιστορία χιλιάδων Αμερικανών που βίωσαν την φτώχια, την απανθρωπιά και την εκμετάλλευση κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης...

Είναι η ιστορία χιλιάδων ανθρώπων από όλες τις χώρες του κόσμου, από την αρχή του χρόνου μέχρι και σήμερα...  αφήνοντας τον αναγνώστη με μια πικρή γεύση στο στόμα αλλά και μια σπίθα αισιοδοξίας στην καρδιά, ότι τελικά η ζωή και ο άνθρωπος θα νικήσουν...

Έπρεπε να φτάσω 40 για να το διαβάσω... Θα δω και την ταινία!!!

ΟΤΙ πρέπει για όλους μας!

Αλλωστε όλοι είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μία μικρή γεύση...