Η κρίση είναι ευκαιρία για να ζήσετε τα πιο μαγικά Χριστούγεννα της ζωής σας.

Παραμυθένια Χριστούγεννα από τον pitsiriko

...Πολλοί έχουν ταυτίσει τα Χριστούγεννα με το χρήμα και την κατανάλωση, λες και ο Χριστός ήταν τραπεζίτης ή εφοπλιστής...
Το παλληκάρι τα λέει ΟΛΑ σε ένα άρθρο

Πινακίου Όλγα - http://pinakio.blogspot.gr/2012/01/blog-post_02.html

 

 

 

 

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και –σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζουν πολλοί- θα είναι τα πιο ατμοσφαιρικά Χριστούγεννα των τελευταίων δεκαετιών. Τουλάχιστον για πολλούς Έλληνες. Η κρίση είναι ευκαιρία για να ζήσετε τα πιο μαγικά Χριστούγεννα της ζωής σας. Μέχρι τα επόμενα.


Πολλοί έχουν ταυτίσει τα Χριστούγεννα με το χρήμα και την κατανάλωση, λες και ο Χριστός ήταν τραπεζίτης ή εφοπλιστής.

Ο Χριστός γεννήθηκε φτωχαδάκι μέσα σε μια σπηλιά. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός –που ήταν, όμως, καλή δουλειά τότε γιατί δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα το τσιμέντο- και η μάνα του Παναγία.

Βέβαια, οι γονείς του είχαν πάει στην Βηθλεέμ για την απογραφή –πήγαν δυο και έκαναν απογραφή τρεις- και γι’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε στην σπηλιά• μπορεί στη Ναζαρέτ οι γονείς του να είχαν καμιά βίλα με πισίνα, σάουνα, γήπεδο του τένις και πυρηνικό καταφύγιο.

Τέλος πάντων, είναι απορίας άξιον πώς, ενώ ο Χριστός γεννήθηκε σε μια σπηλιά, οι χριστιανοί –για να γιορτάσουν την γέννησή Του- έφτασαν στο σημείο να ξεκωλώνονται στα ψώνια, στη μάσα και στις πολυτέλειες.

Αν ο Χριστός είχε γεννηθεί σε κάνα παλάτι, μπορεί οι χριστιανοί να γιόρταζαν τα Χριστούγεννα, φορώντας σκισμένα ρούχα και τρώγοντας χόρτα και ακρίδες.

Βέβαια, όλα τα κλασικά αναγνώσματα με θέμα τα Χριστούγεννα έχουν μέσα πεινάλες, ξεβράκωτους, ορφανά, γέρους, άνεργους, πουτάνες, πρεζάκηδες και –γενικά- με διάφορα άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τον τρόπο που γιόρταζαν οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια τα Χριστούγεννα, αφού στην παγκόσμια λογοτεχνία δεν υπάρχει καμία κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία με τύπισσα ντυμένη σαν λατέρνα να χορεύει τσιφτετέλι πάνω στο τραπέζι νυχτερινού κέντρου και από κάτω ένας μεθυσμένος κοιλαράς να της βαράει παλαμάκια.

Άρα, τα φετινά φτωχικά Χριστούγεννα θα έχουν την ατμόσφαιρα μιας παραμυθένιας χριστουγεννιάτικης ιστορίας. Όχι για όλους, βέβαια. Ο Λάτσης δεν θα έχει ποτέ τη χαρά να ζήσει αυτήν την όμορφη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και να αισθανθεί σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

Η αλήθεια είναι πως το είχαμε παρακάνει τόσα χρόνια που ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας και είχαμε την έξαλλη απαίτηση να αγοράζουμε τα Χριστούγεννα δώρα για τους φίλους μας και κάνα μπάνικο κόσμημα για την καλή μας, μπας και μας κάνει ένα ωραίο τσιμπούκι την Πρωτοχρονιά για να μας πάει καλά ο χρόνος.

Φέτος θα χαρίσουμε στους φίλους μας την αγάπη μας και θα νιώσουμε βαθιά στην ψυχή μας το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου.
Βέβαια, μπορεί να έχουμε καμιά επανάληψη των Χριστουγέννων του 2008 και να την περάσουμε ακόμα πιο τζάμι. Ειδικά οι τζαμάδες.

Ο Σεραφίνο και η παλιά Ελλάδα

Κοσμικά από τον pitsiriko

Θα γίνουμε σαν το Σεραφίνο που ήταν οι άλλοι μέσα στο εστιατόριο και έτρωγαν τα γουρουνόπουλα και ο Σεραφίνο τους κοιτούσε από το τζάμι και του τρέχουνε τα σάλια. 

 

Το τελευταίο διάστημα, στη γειτονιά μου υπάρχουν πια πολλοί άστεγοι και πολλοί ζητιάνοι. Επίσης, υπάρχουν πολλοί διαρρήκτες και τσαντάκηδες. Το αναφέρω επειδή αυτοί πριν δεν υπήρχαν στη γειτονιά μου. Εντάξει, δεν το παίρνω προσωπικά, αφού, υποθέτω, πως στις άλλες γειτονιές θα πρέπει να γίνεται πόλεμος. Με όπλα.


Η αλήθεια είναι πως δεν απομακρύνομαι πολύ από τη γειτονιά μου και δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες γειτονιές. Φοβάμαι να πάω αλλού.

Από τις άλλες γειτονιές, μόνο για το Ψυχικό ξέρω πως είναι όπως ήταν πάντα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η οικονομική κρίση δεν το άγγιξε. Βέβαια και οι Τούρκοι να μπούνε μέσα, στο Ψυχικό δεν θα τους επηρεάσει.

Τώρα τελευταία δεν πάω ούτε για καφέ.

Πήγαινα για καφέ και –μέσα σε μια ώρα- περνούσαν από το τραπέζι μας 50 ζητιάνοι. Ήταν αδύνατον να συζητήσω οτιδήποτε με την παρέα μου. Πάντα ήταν και ένας ζητιάνος στην παρέα μας. Χώρια οι ενοχές.

Έφτασα στο σημείο να πηγαίνω μόνο στα καφέ που έχουν ταράτσα. Τους τελευταίους καφέδες τους ήπια μαζί με τα περιστέρια – ξέρω πια όλα τα περιστέρια της Αθήνας. Αλλά τώρα κρύωσε κάπως ο καιρός και δεν σε σερβίρουν στο roof garden.

Ακόμα χειρότερο από τους ζητιάνους είναι οι περαστικοί που σε κοιτάνε με ένα βλέμμα γεμάτο φθόνο και αηδία.

Πας να πιεις έναν καφέ και οι περαστικοί σε κοιτάνε λες και είσαι ο Ωνάσης.
Κάνεις να ρουφήξεις το φρεντοτσίνο με το καλαμάκι και βλέπεις κάποιον να σε κοιτάει λες και του πίνεις το αίμα.

Θα γίνουμε σαν το Σεραφίνο που ήταν οι άλλοι μέσα στο εστιατόριο και έτρωγαν τα γουρουνόπουλα και ο Σεραφίνο τους κοιτούσε από το τζάμι και του τρέχουνε τα σάλια.
Τις προάλλες βγήκαμε από το σινεμά και -μέχρι να κάνουμε δέκα μέτρα- μας ζήτησαν χρήματα πέντε άνθρωποι. Δεν υπερβάλλω, πέντε ήταν. Μας την είχαν στημένη. Και όλα αυτά στην οδό Πανεπιστημίου.

Δεν θέλω να ξαναπάω σινεμά. Θα τις κατεβάζω τις ταινίες και θα τις βλέπω κλειδαμπαρωμένος. Στην Αθήνα του 2012, βγαίνεις από το σινεμά και ο άστεγος σε κοιτάει λες και μόλις έχεις βγει από το ιδιωτικό σου τζετ.

Αυτά να τα βλέπουν αυτοί που θέλουν ανάπτυξη και κατανάλωση. Αν δεν υπάρξει φροντίδα για άστεγους, ζητιάνους και άλλους καταφρονεμένους –που διαρκώς πληθαίνουν-, δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανάπτυξη.

Ούτε να κάνω βόλτα μπορώ. Κάθε λίγα μέτρα, ένας άνθρωπος που σου ζητάει λεφτά. Σε κάθε βόλτα, χαλάω ένα μισθό. Όπως το πάω, σε τριάντα χρόνια θα είμαι άφραγκος. Θα ζητιανεύω έξω από τους κινηματογράφους.

Εν τω μεταξύ, είμαι τόσο σίγουρος πια πως αυτός που με πλησιάζει θέλει χρήματα που την πατάω.
Τις προάλλες, εκεί που έκανα βόλτα, στάθηκε μπροστά μου ένας κύριος και αμέσως του έβαλα στο χέρι ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ.

Το πήρε, το κοίταξε έκπληκτος και με ρώτησε στα αγγλικά πού είναι το Μουσείο της Ακρόπολης. «Έλληνας είμαι» του λέω στα ελληνικά, «αλλά κι εσύ, βρε άνθρωπέ μου, ζητιανεύεις για να πας στο Μουσείο της Ακρόπολης; Δεν πας να φας κάτι να λιγδώσει το άντερό σου; Με τα αγάλματα θα την βγάλεις; Θα γελάνε μαζί σου οι Καρυάτιδες».

«I beg your pardon?» μου κάνει. Εντάξει, είχα διαβάσει πως οι νέοι άστεγοι είναι μορφωμένοι, έχουν πτυχία και μιλάνε από πέντε ξένες γλώσσες ο καθένας αλλά δεν καταλάβαινα γιατί μου μιλούσε στα αγγλικά. Σκέφτηκα πως μπορεί να τον μπέρδεψαν τα κατάξανθα μαλλιά μου και τα γαλαζοπράσινα μάτια μου.

Τελικά, ο άνθρωπος δεν ήταν ούτε ζητιάνος, ούτε άστεγος• ήταν ένας τουρίστας που έψαχνε το Μουσείο της Ακρόπολης.

Έγινα ρεζίλι. Μετά ήθελε να μου δώσει πίσω τα δέκα ευρώ.

«Από πού είσαι;» του λέω. «Από την Γερμανία» «Ε, κράτα τα να πιεις μια μπύρα στην υγειά των Ελλήνων, τόσα έχετε κάνει εσείς για εμάς».

Παρασκευή 7/12 παρέα με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη

Τα βουνά περνάω και τις θάλασσες περνώ  Κάποιον αγαπάω...
Δυο ευχές κρατάω και δυο τάματα κρατώ Περπατώ και πάω...
Σταυρός Του Νότου
VIDEO